Podniebne impresje

Źródło

Miał rację Tiziano Terzani pisząc, że podróże transportem lądowym dają nam możliwość bardziej namacalnego doświadczenia naszej podróży. Zwykłe, pozornie nieważne „przemieszczanie się” przemienia się w cichą kontemplację, która rozciąga się w czasie jak leniwy ślimak pozostawiający za sobą lepki ślad. Możemy przyjrzeć się toczącemu się życiu, które mijamy, będąc jakby częściowo poza nim, choć jednocześnie staje nam się ono dużo bliższe kiedy w końcu postawimy u mety naszą stopę.

Podróże samolotem wynoszą nas na zupełnie inną płaszczyznę. Choć odbywają się w zupełnie innym rytmie, mogą być równie wartościowe i odmiennie inspirujące - wystarczy jedynie odrobina wyobraźni, aby dopuścić do siebie nieco surrealizmu. Każde przemieszczanie się może być odkrywaniem jeśli tylko zamkniemy książkę, wyjmiemy z uszu słuchawki i spojrzymy na otaczających nas ludzi lub, przy odrobinie szczęścia... w okno.

Dużo pisze się o tym, co zadziwia nas tam, u celu, zapominając o bardzo ważnej części naszej podróży, która zaczyna się już w chwili gdy przekroczymy próg domu, na lotnisku, w autobusie, pociągu, samolocie. Wiadomo jak to jest, każdy jeździ, lata, pływa. Ale jednak nie do końca, bo przecież obrazy, które zapadają nam w pamięć podczas podróży różnią się, tak samo jak te, które zachwycają nas już u celu.

Bo jeśli nie obserwujemy i doświadczamy świadomie będąc "w drodze", to czy będziemy w stanie prawdziwie i świadomie "podróżować"?

Kiedy chmury śmiesznie kłębią się jak bita śmietana i ciągną aż po horyzont, ziemia wydaje się być płaska. Gdzieś tam, biały, prawie nierealny puch wydaje się wyznaczać kraniec świata, kończyć i rozpoczynać zarazem. Kłębią się z wolna, suną, kręcą, a niekiedy odbijane od małej szyby niewielkiego okienka światło słoneczne, tworzy na nich kulistą tęczę. Tam w górze wszystko wydaje się być na opak. I może rzeczywiście takie jest. Kształty wdziane mogą być na odwrót, a ostatecznie, nawet nad najgęstszą warstwą chmur niebo zawsze jest nieskalanie błękitne. Świat w dole może kończyć się i walić - błękit w górze trwa, osłaniany przez gruby dywan bitej śmietany. Czasem, w dole, przybiera ona formę rozciągniętej waty cukrowej - wciąż na słodko. Albo przypomina  beztroskie babie lato - unosi się i opada jak wielka pajęczyna, rzucając w dole cień w kratkę na miniaturowy świat.

Proporcje śmiesznie gubią się i zacierają. Niedostępne, ośnieżone górskie szczyty, wydają się być niewyraźnym czubkiem wymiętego, papierowego stożka, a drogi i rzeki - zgranym krwiobiegiem. Jesienne lasy na nierównej ziemi wyglądają jak kolorowy, puchaty mech, porozrzucany jakby od niechcenia. Z góry łatwo dostrzec mały biały dom ukryty wśród tych kolorów. Widać też miejsce, w którym prowadząca do niego polna droga przechodzi w asfaltową. Może codziennie osoba z białego domu dojeżdża nią do miasta? A może nie.

Nocą łatwo dostrzec fajerwerki. Z ziemi wydają się zasłaniać niebo i oświetlać najdalsze jego części. Sufit nieba jest jednak w rzeczywistości znacznie wyższy. Widziane z góry, sztuczne ognie wybuchają daleko, daleko w dole, jak małe iskry palonego drzewa w radosne, anonimowe święto.

Na krzywych polach rysowanych drżącą ręką i malowanych suchym pędzlem rozciągają się kilometry białych wiatraków, które na tle pól przypominają pstrokaty las białych zapałek. W górze nic nie jest tym samym, czym na ziemi, to co znaczenie ma – je traci, to co go nie ma – zyskuje. Oczy na nowo wydają się opowiadać historię świata i miło jest opadać, choć zarazem tęskno mi za ukrytym nad puchem bitej śmietany błękitem.