Całusy ze Sieny

Mkniemy tak przez pomarańczowo-zielony toskański krajobraz, długie kolorowe pola wydają rozciągać się, po czym znikają w tyle, gdy odwracam za nimi co chwilę głowę. W radiu Gianna Nannini śpiewa do nas przeciągle "ti voglio tanto bene", wyznając nam uczucie, a my niewzruszeni śledzimy widoki za oknem. Tutaj, na małej wsi, wyśnione toskańskie krajobrazy stają się rzeczywistością i przybierają realnego kształtu. Wysokie cyprysy dodają sielankowego charakteru wąskiej drodze, za którą pasą się dwie kozy, a w gospodarstwie obok dumnie przechadza się wielki kogut, którego pianie budziło mnie codziennie niedługo po wschodzie słońca. Zachmurzone, szare niebo otula nas ociężałą atmosferą, wszyscy wolimy więc w milczeniu obserwować mijane wsie niż wdawać się w żywą dyskusję. Gęsta mgła zadumy opada, gdy wjeżdżamy na autostradę. Podskakujemy wcześniej na kilku nierównościach, a później włączamy się do płynnego, szybkiego ruchu po nieskazitelnie równym asfalcie.  Jak gdyby wybudzeni nagle z głębokiego snu spoglądamy na siebie i na kierowcę, czy przypadkiem nie udzielił mu się także nasz stan. Alessia wierci się na siedzeniu obok i częstuje nas pralinkami. "Byłyście kiedyś w Sienie?", pyta.

Pierścienie i pocałunki

Nie, nigdy. Pierwszy raz przed naszymi oczami Siena jawiła się szara i pusta, mimo morza samochodów na parkingu. Stolica palio, która wiosną i latem wydaje się pulsować od bijącego w nim życia, wówczas, w pierwszych dniach stycznia, przybrała formę spokojnej, chłodnej tafli.  Na sławnym placu Piazza del Campo, gołębie urządzały sobie kąpiel w kałużach, a mieszkańcy przesiadywali w ukrytych kawiarniach popijając espresso ogrzewani przez wielkie bijące czerwonym światłem lampy. W podobnej kawiarni dla osłody urządziliśmy sobie losowanie czekoladowych pralinek, które mądrością poetów i anonimów na załączonym papierku z cytatem, ubarwiały nam dzień. Pralinki Baci (całusy, pocałunki) są jedną z najbardziej rozpoznawalnych marek, a pojedyncze ich sztuki można kupić często w barze lub kawiarni, kiedy mamy ochotę na szybkie espresso. 

Nietypowy kształt muszli placu del Campo sprawia, iż odnosi się wrażenie przebywania na obrzeżach wielkiego kieliszka i powoli, krok za krokiem, niepewnie decydujemy się wejść na sam jej środek, z którego z kolei Piazza oszukuje nasz wzrok, wydając się zupełnie okrągła, a otaczające ją palazzi przyjmują formę wielkiego obejmującego ją pierścienia.

"Siena-view" autorstwa flissphil - http://www.flickr.com/photos/flissphil/6416813/. Licencja CC BY 2.0 na podstawie Wikimedia Commons.

Jeden z cytatów znalezionych w czekoladkach Baci. 

Piazza del Campo w Sienie. Zdjęć jest niestety niewiele ze względu na ich słabą jakość (robione były jeszcze starym aparatem fotograficznym, którego rozdzielczość była słabsza niż większości smartfonów teraz ;))

Geometria i prawdziwość

Siena jest miastem niezwykle geometrycznym. Miastem zaskakujących form, które ukazują się nam na każdym kroku. Pozornie krzywe mury dwóch przylegających do siebie kamienic, w rzeczywistości idealnie się komponują i uzupełniają. Biały marmur dzwonnicy sławnego sieneńskiego duomo wyróżniał się na tle szarych dachów, odbijając nieśmiałe światło promieni słonecznych przedzierających się przez gęste, ciężkie chmury zawieszone nad miastem. Gdy tylko wyłoniła się w pełni zza wąskich ulic, blask wielkiej katedry bladł już w słabym świetle krótkiego dnia, lecz mimo drażniącego i kującego w twarz mrozu, miasto to wydało mi się cudownie ciepłym i otulającym. Z pocztówek w sklepach raziły nas w oczy żywe kolory toskańskich pól, charakterystycznych domów o pomarańczowych i czerwonych fasadach i zielonych dachówkach. W centrum Sieny natomiast wielkie, szaro-brązowe potężne kamienice chroniły nas przed wiatrem hulającym zapewne wówczas na tamtych polach, którym zimowa aura pokradła kolory.

Gdzie szukać prawdziwej Toskanii? Czy taka istnieje i czym w zasadzie jest? Uważam, że pewnej "prawdziwości" należy szukać w prostocie, czyli w lokalnych wsiach. Podobnie jak na Sycylii (LINK) duch miejsca chował się w wąskich uliczkach małych, zamkniętych miasteczek, tak i w Toskanii, wszelkie spełnienie naszych toskańskich wyobrażeń znajdziemy tam, gdzie z rana pieją koguty, wieczorem piecze się lub gotuje kasztany i zajada je po kolacji przy partii domowego pokera. Tam, gdzie częstują cię domowymi dżemami i gdzie na stołach suszą oregano. Choć Toskania zachwyca dumną Florencją, piękną Sieną i malowniczym Arezzo to tak naprawdę prawdziwie chwyta za serce miejscami, które trudno znaleźć na mapie.

Katedra w Sienie

Sieneńskie zaułki

Ciekawostki i informacje praktyczne:

- Siena jest kolejnym zaraz po Florencji i Arezzo najbardziej znanym miastem regionu Toskania. To właśnie tam dwa razy do roku (2 lipca i 16 sierpnia) odbywa się jedno z najsławniejszych toskańskich wydarzeń – palio – wyścig konny zawodników reprezentujących 17 dzielnic miasta – contrade.

- Jednym z piękniejszych zabytków Sieny jest oczywiście duomo, czyli katedra we włoskim romańsko-gotyckim stylu architektonicznym. Jej budowa rozpoczęła się na początku XIII wieku i zakończyła pod koniec wieku XIV. Dzwonnica katedry króluje nad sieneńskimi dachami, dlatego też bez problemów, uważnie unosząc wzrok i podążając w jej kierunku, trafimy na Piazza del Duomo, na którym ów kościół się znajduje.

- w sercu miasta odnajdziemy też wcześniej wspomniany plac Piazza del Campo (wybudowany podobnie jak katedra w XIII wieku)w kształcie muszli, na którym odbywają się wyścigi konne – palio.

- urocze miejsca, które opisuje jako te swojskie i prawdziwe to mieszczące się w prowincji Arezzo miejscowości Venere i Monterchi, choć najlepiej wybrać się w podróż do Toskanii i odkryć samemu sobie przyjazne strony, bo cały region kryje w sobie jeszcze wiele miejsc, które warto odkryć.